Το χρυσάφι της Τραπεζούντας. Kemeraltı 15

Κλειστή η αγορά με δέκα ανθρώπους κι αυτούς αν, να τριγυρίζουν σε αυτήν, σε μόνιμη ημερήσια δίαιτα λόγω ραμαζανιού και να μην λέει να ρθει αυτή η ογδόη εσπερινή να βρεις κάτι να τσιμπήσεις, μια αιθαλομίχλη στο μυαλό από τα χαμάμια και τους ναργιλέδες (συμπέρασμα: άμα δεν τρώει ο άνθρωπος πλένεται και καπνίζει), να χεις και τον Τούρκο να σε σέρνει σε κάτι ανήλιαγα στενά και να χώνεστε πίσω από σιδερένιες πόρτες για να σου δείξει τα παλιά Ελληνικά  σπίτια της Κεμεράλτι, κι εσύ να αναρωτιέσαι αν θα είσαι το αυριανό πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα υπό τον τίτλο «η περιέργεια σκότωσε την γάτα». Τελικά η εικόνα αποζημιώνει και θεραπεύει τους φόβους. Μια άλλη Κεμέρ αλτί κρυμμένη μέσα στην Κεμέρ αλτί που μυρίζει ακόμη Ελλάδα. Πίσω από τις σιδεριές που κόβουν την πρόσβαση στα μαγαζάκια των στενών, οι παλιές Ελληνικές οικίες της Βενετικής αγοράς της πόλης, αντιστέκονται στο χρόνο και τη φθορά, διατηρώντας ακόμη κάποια χρώματα της τότε ακμάδας τους. Η ησυχία δε σε τρομάζει πια και γίνεται φίλη σε ένα φανταστικό ταξίδεμα του νου σε εποχές που η γειτονιές αυτές είχαν ακόμη ζωή. Με τον Γέργον να τακτοποιεί τα κιτάπια του για να πάει στο Φροντιστήριο, την Κάλην να κεντάει στο λιγοστό φως της συννεφιασμένης ημέρας, την γραίαν να γνέθει το μαλλί καθισμένη στο σκαμνάκι της εξώπορτας, τα νυφάδας να φτάνε τα δουλείας τι σπιτί και τα μικρά να παίζουν στην κοινή αυλή, αμέριμνα των καιρών που έρχονται… Ευτυχώς που έφτασε η ώρα της προσευχής και του φαγητού και σε αφήνει μόνη και στην ησυχία σου ο Τούρκος. Σε αυτές τις βόλτες στην πόλη ότι μέσα σου κουβαλάς από τους δικούς σου ανθρώπους, είναι η καλύτερη παρέα…