Κι εκεί που κατηφορίζεις αμέριμνος από το Ποζ Τεπέ κι από τη
μια χάνεσαι στη θέα της Μαύρης θάλασσας κι από την άλλη το πας άκρη άκρη μη σε
κόψει στα δύο κανάς βιαστικός οδηγός ντολμούς το αντικρύζεις! Κάπου εκεί κοντά
σου η Θεοσκέπαστος αλλά άναυδος από το θέαμα αδυνατείς να ρωτήσεις προς τα πού θα
πας και πας όπου σε πηγαίνει το μάτι. Εδώ ο Κτενίδης παραφράζεται άνετα: «Ν'
αϊλί εμέν… να βάϊ εμέν… ντο είν' ατά ντ' ελέπω!»
Μαυρολάχανα! Κεπία με φασούλα και μαυρολάχανα στη μέση της Τραπεζούντας!
Μετά από αυτό κι αφού συνέλθεις ξέρεις: είσαι στο σωστό
μέρος! «Αδά είμες!», σκέφτεσαι και συνεχίζεις.
Κάπου από το πουθενά πια, περιμένεις να εμφανιστεί και η
γιάγια σ, σκυφτή πάνω στο μπαστούνι της, με την ποδιά της γιομάτη απίδια και τον κουβά από
τα χρώματα που βάψατε το σπίτι, γεμάτο ντομάτες.
Ε κιτί… Στο τίποτα και στο παντού, χτίζανε τον κόσμο τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου