Μέριμνα 12

ΕΝΑΝ ΑΓΚΑΛΟΠΟΝ ΜΑΡΑΝΤΑ, ΕΝΑΝ ΠΟΤΑΜΕΑΝ ΔΑΚΡΕΑ: ΜΕΡΙΜΝΑ.

Με τον ήλιο να καίει όλη την Τραπεζούντα από νωρίς το πρωί, αναζητάς μια σκιά να ξαποστάσεις μετά από ώρες πεζοπορίας. Έτοιμος είσαι να στρίψεις για το Trabzon club για ένα ποτήρι κρύο αριάνι, όταν αντικρύζεις μιαν αυλή γεμάτη δένδρα και λουλούδια λίγο παρακάτω. Και δεν ξεστρατίζω σκέφτεσαι; Ίσως βρω κανένα cay bache να ξαποστάσω κάτω από τα δέντρα. Διασχίζεις την αυλή και με λύπη διαπιστώνεις πως το cay bache είναι κλειστό. Ε δε βαριέσαι, σκέφτεσαι. Το σπίτι είναι πανέμορφο από μόνο του και σε ανταμείβει για το ξεστράτισμα. Υπέροχο, καλοδιατηρημένο νεοκλασικό που σίγουρα θα ταν Ελληνικό, μα κεινη την ώρα ποιον να βρεις να ρωτήσεις... Σηκώνεις τη μηχανή να τραβήξεις την πρώτη φωτογραφία και μένεις κεραυνόπληκτος! 

Μια θύμηση αναδύεται σα σίφουνας από μέσα σου, σε κατακλύζει και σε ακινητοποιεί. Χωρίς καν να έχεις προλάβει να κατανοήσεις τι έχεις σκεφθεί τα μάτια γιομίζουν δάκρυα και πλημμυρίζουν το πρόσωπο. Το μυαλό αδυνατεί να ξεκουνηθεί κι εσύ απλά στέκεις στην μέση ενός κήπου και δακρύζεις χωρίς να χεις ακόμη συνειδητοποιήσει το γιατί. Μετά το πρώτο σοκ κι ένα ποτήρι κρύο νερό από τους Τούρκους που έχουν βγει από μέσα και προσπαθούν να καταλάβουν τι τρέχει, αναγκάζεσαι να κατανοήσεις τη θέση σου κι εσύ και συνειδητοποιείς πλέον το που είσαι… Στο οίκημα που στέγαζε την Αγάπη και την Προσφορά στο συνάνθρωπο. Στο σπίτι των κοριτσιών της Τραπεζούντας… Εκεί που η γυναίκα για πρώτη φορά βγήκε από το σπίτι της, μορφώθηκε κι εργάστηκε. Εκεί που άνοιξε την Αγκαλιά της και δέχθηκε τα ορφανά του πολέμου, και  τους άπορους της ζωής. 

Τα πόδια καρφωμένα στο χώμα… Περιμένεις να τις δεις να ξεπροβάλλουν από τα παραθύρια για να πάρουν μια ανάσα από τις ώρες που πέρασαν σκυμμένες πάνω στο κέντημα και ίσως ίσως να φλερτάρουν διακριτικά με τους νεαρούς γόνους των αριστοκρατικών οικογενειών της Τραπεζούντας που κόβουν βόλτες κάτω από τα παραθύρια της Μερίμνης εντοπίζοντας τις μέλλουσες συζύγους τους. Άραγε είναι ολόγυρα κι ο Κλεάνθης; Ο αεικίνητος λογιστής της αδελφότητας και συμβουλάτορας των κοριτσιών; Καλύτερα όχι! Θα τις μαλώσει σίγουρα, αν και γλυκά, που δεν κοιτούν τις σπουδές τους και την εργασία τους στο εργαστήριο και αρέσκονται στην ιδέα του πρόωρου γάμου. Η Βασώ να ναι άραγε μέσα; Σίγουρα ναι. Θα ναι στο εργαστήριο και θα εποπτεύει τις διδασκάλισσες ή ίσως στο πωλητήριο και θα δειγματίζει σε κάποιον πλούσιο Έλληνα από τη Μασσαλία που χει έρθει για να διαλέξει την προίκα της κόρης του από τα υπέροχα χειροτεχνήματα των κοριτσιών. Στο βάθος της αυλής και κάτω από τη δροσιά των δέντρων με θέα τη θάλασσα και το Φροντιστήριο μάλλον είναι  οι κυρίες Καπαγιαννίδη και Κωνσταντινίδη, συζητούν τα νέα από τα ταξίδια τους  και παράλληλα επεξεργάζονται σχέδια, απόρροια των όσων έχουν δει τα μάτια τους στας Ευρώπας, για να τρανέψει το έργο της η Μέριμνα τους. 

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα χάχανα και τα αναψοκοκκινίσματα των παριών των κοριτσιών, στις κυρίες που πίνουν αμέριμνες το τσάι τους, και στα παιδικά μάτια που σε κοιτούν πίσω από τα παράθυρα γιομάτα από τον πόνο της ορφάνιας του πολέμου μα και της ευγνωμοσύνης που βρήκαν ένα τόσο όμορφο και γιομάτο ζωή κι αγάπη σπίτι να τα δεχθεί και να τα μεγαλώσει, ξυπνάς από το ευγενικό άγγιγμα του Τούρκου Μηχανικού που σου βάζει στο χέρι ένα ποτήρι κρύο αριάνι.

Κοιτάς ολόγυρα και ξαφνικά όλα έχουν εξαφανιστεί και τι να του πεις του ανθρώπου για τα χάλια σου και τι να καταλάβει άραγε; Σίγουρα ούτε καν είχε γεννηθεί όταν μία προς μία λύγιζαν από το πένθος και τις πτωχεύσεις και χάνονταν στις εξορίες και στον Ξεριζωμό οι υπέροχες κυρίες της Τραπεζούντας…